Iratina silva

Quinque heri amici convenire decreveramus ad septemtrionem ituri: oculos enim sufficere cupiebamus coloribus autumnalibus quorum fama est, actis diurnis proclamata et officinis voluptate peregrinantium, nulli in Hispania loco majorem esse copiam quam silvae iratinae in regno navarrensium. Ergo septimam horam matutinam profecturis pacti sumus.

Sed Christina, in cujus pectore severitas et dignitas universa germanorum alte servatur, defuturam denique se fatetur, cum nescio quid opus manus suas desideraret. Cara Christina, sit tibi forceps levis. Thomae, medico nostro, repente quidam labor prosilit irrecusabilis. Vale ergo, care, cave tuis, tuos tuere. Pilar postremo, nescimus qua de causa (re vera scire nolumus), afuturam se nobis monet. Jam nox est veneris diei, cum telephonium sonat, vox deinde alterius Pilaris: "Dico ego, amice, cum nos duo soli iter facturi simus..." "Quid ergo? Domi manere mavis." "Minime. Sed cum ego et tu soli simus profecturi, quidni potius octavam quam septimam horam paciscamur?" A, minor itineris pars jam factus, vincor tandem in hora.

Paucis, Christina, Thoma, Pilar, brevi dicam: diem optimum perdidistis. Dies enim optimus fuit. Iratinae silvae fama justissima est. Ibi est, in imagine, parvum exemplum. Nam imago nulla dipingere potest mutationes luminum et colorum, luxum odorum, aeris liquiditatem. Silvam Zabaletae, montem Quaestionis, lacum Irabiae: octo et decem chiliometra ambulavimus, et sol perpetue splenduit nobis.

Et quam optime in Navarra comestur! Ezcaroz nos excepit, aluit, curavit.

Vos invidete, et valete.