Blogia
Thersites

Plus de bulgis

De Diderot nuper loquens oblitus sum, ut accidere mi solet, quod incipiens dicere parabam.  Nam illud minime exspectabam ex opere philosophi ’illustrationis’, ut aliqua pars exarata esset latine.  Id stupui, stuporem vobis aperire volueram.  Meministisne, qui librum legeritis, loci hujus?

"Duxit me Viennam in Austria patriam suam, ubi venerea voluptate, quanta maxima poteram, ingurgitatus sum, per menses tres integros ejus splendide nimis epulatus hospes.  Illi rugosi et contracti, Lotharingo more, colei, et eo usque longa crassaque mentula, ut dimidiam nondum acciperem, quamvis iterato coitu fractus rictus mihi misere pateret.  Immanem ast usu frequenti vagina tandem admisit laxe gladium, novasque excogitavimus artes, quibus fututionum quotidianarum vinceremus fastidium.  Modo me resupinum agitabat; modo ipsum..."

Ita sequitur tantundem.  Iterum latina lingua ad euphemiam adhibita est, iterum auctor latine ausus scribere est quod proprio sermone nimis durum duxisset.

Sed in hoc capitulo xlvii non uno utitur sermone latino, sed cunnus polyglottus jam francogallice, jam anglice, jam italice gestas explicat amatorias dominae suae.  Etiam hispanice disertus est, quamquam ’vix occasionem habuit loquendi Matriti’.  Qua de causa mixta est narratio hispanica ex francogallico et castellano:

"Que la vie que j’y passai fut délicieuse!  Quelles nuits, dieux, quelles nuits!  Ay de mí!  Al recordarme de tantos gustos me meo... Algo más... Ya, ya...  Pierdo el sentido... Me muero..."

Cunnorum maxime cunniloquens.

3 comentarios

Thersites -

Salve Ludovice bone. Non bene memini, sed forsan ad Diderot ex Hegel advenirem, nam illo tempore acriter hegelianizabam. 'Jacobum fatalistam' Lutetiae hoc augusto emi: credo jam me legisse, non autem francogallice. Gratias ago vobis, amici.

Icosinatus -

Nostine librum Dionysii Diderot qui "Jacobus in fatum credens" (??) (Jacques le fataliste)inscribitur?
Jacobus cum domino suo, in itinere, de variis argumentis colloquitur. Certe,
tam ridiculus quam "gemmae garrulae" non est. Mihi tamen jucundus videtur.

Ludovicus -

«Adieu, monsieur le philosophe. N'est-il pas vrai que je suis toujours le même ?
- Hélas oui, malheureusement.
- Que j'aie ce malheur-là seulement encore une quarantaine d'années. Rira bien qui rira le dernier.»

DIDEROT, Denis, Le Neveu de Rameau (ou La Satire Seconde), 1762-1773

Vale semper, frater.