Blogia
Thersites

De orthographia phonetica

Reginaldus in blogio suo disputat de facultate scribendi apud discentes, et orthographiae phoneticae favet, opinione legentium etiam rogata. Quam quidem Nemo diligenter obtulit. Ego itidem agerem nisi quod, nescio quo pacto, commentarios ephemeridi Insulanae apponere nequeo (tanquam ei Neminis, sed haec anonymos admisit). Hicne ergo illi respondeam, per blogium meum? Quidni? Non erat hoc in consiliis, sed tandem hunc ephemeridum parvum orbem nonne plerique nostrum grassamur tanquam forum otiosi, nunc in hanc nunc in illam tabernam caput inferentes nova videndi cupidi? Paucis ergo hic absolvam quod censeam non de facultate legendi, sed de orthographia phonetica.

Aliud est audire, aliud est videre. Hoc, mea sententia, saepe praeteritur, at magni momenti res est si de orthographia non praepostere loqui volumus. In errorem enim inducimur propterea quod eadem nobis videtur sententia dicta atque sententia scripta. At illa ab auribus linealiter, per consequentiam, analytice capimus; contra hanc scriptam oculi capiunt uno intuitu, ex integro, synthetice. Plura de hac disceptari potest, sed sapientibus pauca: ipsi saltus quos oculi per lineas faciunt demonstrant aliud esse aurium, aliud oculorum captus.

Notiones aliter dicuntur, aliter pinguntur. Exemplo sit quod aliquis dicere potest "ego eo ad flumen" (sic, verbis dictum per seriem phonematum), sed aliter illud scriberetur per tres puta figuras: virum (quod 'ego' exprimeret), sagittam (quod iter indicaret), tres lineas undatae (quibus aqua intelligeretur): quae esset vetera scribendi ratio, pictogrammatum scilicet, sicut in omnibus primis scribendi modis ('naturalibus' si verbo veniam datis) invenire possumus, et apud indigenas Americanos et apud sacros glyphos Aegyptios et nunc etiam in pulcherrimis Sinensibus characteribus (quos equidem pretiosissimos puto).

Scripta omnia e pictogrammatibus exit, ubique natis; sed alphabetum semel in historia apparuit, si sapientibus credimus, in regione ferme Syriaca, me puero (nam natus sum, ut scitis, circa Trojam deletam) et res radicitus nova est, nam alphabetum, etsi e pictogrammatibus eventum, haud notiones sed sonos pingit: symbolorum igitur symbola, eius typi sunt. Alphabeti ortu facilior fit lectio, cum pro innumeris certi paucique sint characteres: plerisque commoditas. Bona autem haud omnia sunt ex alphabeti usu: disperit enim altera significationis articulatio (Saussure mi faveat!), alia atque vocalis sermonis, cujus jacturam me melius dicent interpretes Sinensis et Japonis poesis: dives materia, sed non huius loci (ipse Reginaldus roborare posset commoditatem hanc typorum Sinensium: hi enim, cum nullis quadamtenus phonematibus obnoxii sint, duas diversas linguas, Sinensem ac Japonicam, iidem significare possunt: cur non, obiter addo, qualemlibet?).

Hoc est quod indicare in primis conor: quod, quamquam illud 'M cum A pronuntiatur MA' pueri didicissemus, grandiusculis jam non litteram cum littera conjungentes legimus, aliaque diversa ratio est legendi quam loquendi; captu denique oculis, picturam verbi scilicet videndo nec conjungendo litteras, ita legere solet vir qui legit. Scripta legentes, cum pictographica tum alphabetica, oculis semel picturam percipimus, jam lineas quattuor quae SHIN vel KOKORO sonant, jam litteras tres qui pronuntiamus COR.

Hanc aliam opinionem est quam firmare volo: scripturam non saepe, sed semper est, ut ita dicam, alter sermo, cum vocali, nobis discendus. Recte enim quidam locutus est de diglossia: scriptura alter sermo docendus est, quamquam pura phonematum pictura esse videatur. Alphabetum certe facilius est quam scriptio mandarinica: habet autem leges suas, quibus parendum est. Alphabetum est quasi limes, intermedium, compromissum inter exquisita hieroglyphum et ignorantiam scribendi plenariam. Igitur ad usum alphabeti ignorantia plenaria parumper amittenda est.

Hoc propterea dixi quod reformationes orthographicae ferme semper in id ipsum agitantur, ut plus minusve ignorantibus facilior sit scribendi ratio. Sed cum ab oculis scripta, ab auribus soni percipiantur, sic ut repentinis sonorum mutationibus incomprehensibiles linguae fierent, ita scripturarum radicalis mutatio obesset omnibus in lectione. Reformationes orthographicae, ut phoneticae mutationes, paulatim accidere debent.

Nec infitiabor esse Hispanicam scriptionem Hispanicis phonematibus propiorem quam ipsorum Anglicam vel Francogallicam. Sed nulla scriptio omnino phonetica est. Esse non potest. Sed hoc alias. Prolixitati ignoscite, et valete.

2 comentarios

Thersites -

"Urbs haec caput est sed caput non cuiusdam nationis / caput vultus tui et tuorum oculorum, nullis aliis similium". Quam pulchri versus, et quam tristes interdum! Gratias tibi ago, frater Ludovice.

Ludovicus -

“Madrid revisited

Não sei talvez nestes cinquenta versos eu consiga o meu propósito
dar nessa forma objectiva e até mesmo impessoal em mim habitual
a externa ordenação desta cidade onde regresso
Chove sobre estas ruas desolada e espessa como esmiuçada chuva
a tua ausência líquida molhada e por gotículas multiplicada
0 céu entristeceu há uma solidão e uma cor cinzentas
nesta cidade há meses capital do sol núcleo da claridade
É outra esta cidade esta cidade é hoje a tua ausência
uma imensa ausência onde as casas divergiram em diversas ruas
agora tão diversas que uma tal diversidade faz
desta minha cidade outra cidade
A tua ausência são de preferência alguns lugares determinados
como correos ou café gijón certos domingos como este
para os demais normais só para nós secretamente rituais
se neutros para os outros neutros mesmo para mim
antes de em ti herdar particular significado
A tua ausência pesa nestes loca sacra um por um
os quais mais importantes que lugares em si
são simples sítios que em função de ti somente conheci
e agora se erguem pedra a pedra como monumento da ausência
Não vejo aqui o núcleo geográfico administrativo de um país
capital de edifícios centro donde emanam decisões
complexo de museus bancos jardins vida profissional turismo
que um dia conheci e não conheço mais
Aqui só há o facto de eu saber que fui feliz
e hoje tanto o sei que sei que sê-lo o não serei jamais
É esta a capital mas capital não de um certo país
capital do teu rosto e dos teus olhos a nenhuns outros iguais
ou de um país profundo e próprio como tu
Madrid é eu saber pedra por pedra e passo a passo como te perdi
È uma cidade alheia sendo minha
È uma coisa estranha e conhecida
Abro a janela sobre o largo e o teatro onde estivemos
e onde na desdémona que vi te vi a ti
Não é chuva afinal que cai só cai a tua ausência
chuva bem mais real e pluvial que se chovesse
Mais do que esta cidade é só certa cidade que jamais houvesse
numa medida tal que apenas lá profundamente eu fosse
e nela só a minha dor como uma pedra condensada
de pé deitada ou de qualquer forma coubesse
uma cidade alta como as coisas que perdi
e eu logo perdi apenas conheci
pois mais que a ela conheci-te a ti
Foi de uma altura assim que eu caí
superior à própria torre desse hotel
por muitos suicidas escolhida para fim de vida
Não é esta cidade essa cidade onde vivi
onde fui ao cinema e trabalhei e passeei
e na chama do corpo próprio a mim sem compaixão me consumi
Aqui foi a cidade onde eu te conheci
e logo ao conhecer-te mais que nunca te perdi
Deve haver quase um ano mais que ao ver-te vi
que ao ver-te te não vi e te perdi ao ter-te
Mas a esta cidade muitos dão o nome de madrid

Ruy Belo”