De tacite legendo

Quid absurdius quam musicus qui, apparata lyra, appositis partituris, oculis musicen legeret tacite, intactis chordis, sine sonitus emissione? Sed id ipsum agimus legentes. Nonne scripta velut musicae partiturae sunt voci nostrae interpretandae? Tacite autem, tanquam musicus ille, legere solemus, et quotidianâ consuetudine naturale et acceptum fit quod rarum et insolens initio fuisse debebat.

Haec in mentem venit cum nescio quem histrionem offendissem personam rusticam agentem, satis accurate, adeo ut labris agitantibus epistulam legeret haud secus atque aviam meam ipse agere vidi: anus enim cara humidis oculis chartam lustrabat ex ore exeunte susurro: 'pianissimo' canebat, sed canebat!

Sed tunc tantum hoc penitus animadverti cum, Aurelii Augustini percurrens sextum Confessionum, hunc mirum locum inveni de Ambrosio: "Saepe, cum adessemus [...] sic eum legentem vidimus tacite, et aliter nunquam, sedentesque in diuturno silentio (quis enim tam intento esse oneri auderet?) discedebamus". Tam insolitum illud mirumque Augustino visum est ut, explicatione egens, hanc doctus Afer conatur: "Et conjectabamus eum [...] nolle in aliud avocari, et cavere fortasse ne auditore suspenso et intento si qua obscurius posuisset ille quem legeret, etiam exponere esset necesse". Et cum haec causa non satis firma videretur, alteram affert: "Quamquam et causa servandae vocis, quae illi facillime obtundebatur, poterat esse justior tacite legendi".

Tunc ergo tacita lectio causâ egebat. Valete.