Latinum Botanicum
Cara quaedam amica in officina doctissimis botanicorum et agricolarum studiis dedita munere fungit suo. Ex me Latinidocto (ut sibi videtur) auxilium quaerit novae bacteriae appellandae. Genus bacteriae satis notum est illis: sed nomen ex signalibus ei peculiaribus speciei novae tribuendum est. Signalia scilicet noverunt: auxilio tantum egent ad Latine exprimendum.
Hoc mandato gaudeo, laetor, exsulto. Adeone? Ita. Quid vultis? Nihil est quod magis philologum juvet quam utilitas verbi. Et cotidianum munus, cum ex me tam paucissima poscat, adeo nonnumquam me taedet!
Librum quem multos abhinc annos paraveram Vullielmi Stearnii, cui titulum (Anglico sermone) 'Botanicum Latinum', arripio ad relegendum. In eo Latinum Botanicum definitur velut utensile ab Linnaeo absolutum ut nomenclaturae serviret, 'ab Latino classico tam absimile quam Anglicus nostri saeculi sermo ab illo quo Chaucerius uteretur'. Hoc partim verum est. Nescio ubi, legeram Linnaeum Upsalae pessimum in Europa Latinum didicisse, qua de causa Latinum olitoriscientium satis claudicare solitum sit. Sed quo potissimum est in hac re, botanici suffixis et adfixis certam significationem, omnino saepe novam, tribuerunt (nihil ceterum quod non idem fecissent chymici, physici et ceteri).
Verum est oculis male esse cum 'pyrum' pro 'piro' legimus in voluminibus botanicis (cum non de igne tractetur, sed de arbore quae pira dat) vel 'calyx' pro 'calice'. Sed contra quam pulchra, quot pulchra botanici in suo Latino nobis attulerunt! Equidem in amore quem Latino tribuo non parva pars Linnaeo ceterisque debetur, qui labore et patientia maximis (mirabiles etiam in hoc: quot tot saecula ex Aristotele ferme sterilia exiissent), hunc splendidum florum et ceterarum plantarum orbem homini aperuerint curioso.
2 comentarios
Thersites -
jlcg -