Feles
En duo feles, adoptivi mei liberi. Nigella est femina juvenis adhuc, corpore gracili, pulchris ocellis. Alter, ejus filius vel filia, circa mensem augustum natum, globus est pilorum male compositorum, colore infabre mixto. Super has tegulas majorem diei partem agunt, apricantes si sol lucet, conditi, si minus, sub stillicidia aut alibi, ubi eos videre non possum. Mense superiore in eorum tegulas venit in mentem frustula casei nonnulla jacere, quae magnis voluptatis gestibus comederunt. Abhinc coquinam adire jam nequeo sine tumultu querimoniarum a minore sublato: maaauuu! maaauuu! maaauuu! Mater ne verbum quidem facit; attenta gravitate sedet coram fenestra mea; oculis autem omnia exprimit: Num perire nos fame sines, barbate vir?
Quid vultis? Jam nonnullos dies alumni mei sunt, quia omnibus fere diebus aliquo cibo eos alo. Carnes parum plus aequo proscindo, piscium caudas, frusta quorumlibet felibus reservo. Si ossa non sunt, vel alia dura residua, ad tegulas jacio: currunt illi, advolant ne mica fugiat. Initio mater omnia libero permittebat; nunc sibi indulget et tam bona frusta rapit quam filius. Aliquando dare simulo, bracchio tantum agitante sed nihil jaciente: mater tunc exiguum temporis spatium perquirit, sedet postremo me intuens leni exprobatione; filius contra, quot itinera sursum deorsum! quot indagationes super tegula vel sub tegula, hinc et hinc olfaciens erecta cauda!
Si ossa carnis vel spinae sunt piscis, eis offero cibum in patella quam in via relinquo. Aliquando exspecto eorum descensum, vel ad eos comedentes accedo: sed ii non descendunt aut cito abeunt. Libertas scilicet maneat inter nos, hoc malunt, ut liquet, nec intimos fieri nos celeriter expetunt.
1 comentario
Pastrix -